Θα ήθελα να σας προειδοποιήσω ότι η πλειοψηφία των αναρτήσεων γίνονται υπό την επήρεια αλκοόλ και νικοτίνης - κατά κύριο λόγο. Επομένως οποιοδήποτε τυχόν ορθογραφικό, συντακτικό, γραμματικό ή πάσης φύσεως λάθος, παρακαλώ να περνά απαρατήρητο.
Στον κόσμο μου. Χορούς, πανεπιστήμια κτλ και μπλα μπλα.
Βασικά δικαιολογίες. Μέρσι, δηλαδή! Απλά δεν είχα την ανάγκη να γράψω κάτι. Έκανα το μπλογκ αυτό με την ελπίδα ότι θα κάνω κάτι σημαντικό κι έκανα μια τρύπα στο νερό. Το είχα ξεχάσει κιόλας. Ένιγουει απλά ήθελα να σας πω ότι είμαι καλά, ζω ακόμη, χορεύω και εξακολουθώ πάντα να μάχομαι για τα δικαιώματα τις καρέτα-καρέτα. Άντε φιλιάααααααααααααααααα.... :)
Θέλω να ρουφήξω όλη την πόλη, να την δω όλη, να την δοκιμάσω όλη, να την ζήσω, να την ακούσω. Θέλω να πάρω ότι έχει να μου δώσει και περισσότερα και να τα κρατήσω μέσα μου για πάντα. Θέλω να δω τα φώτα της, να ακούσω τις κόρνες των αυτοκινήτων της, να μυρίσω τους καπνούς της, να γευτώ όλα τα πικρά και όλα τα γλυκά της φρούτα.
Και ξέρετε κάτι??? Θα το κάνω. Το κάνω ήδη. Το κάνω εδώ και ενάμιση χρόνο. Θα μπορούσα να το κάνω για πολύ ακόμη. Δεν είναι αυτό το θέμα.
Μα ποιο είναι το θέμα?
Δεν ξέρω. Και φοβάμαι να ρωτήσω για να μάθω. Δεν θέλω να ξέρω. ΔΕΝ θέλω να ξέρω. Δεν με ενδιαφέρει. Θέλω απλά να είμαι καλά.
Μα πως θα σαι καλά άμα δεν ξέρεις τι έχεις, αν δεν το ψάξεις?
Χρόνια ολόκληρα το ψαχνα. Και δεν το βρήκα. Και μετά απλά έμαθα να το αφήνω. I learned to let it go. Έμαθα να κρατάω αποστάσεις, έμαθα να μην αφήνω τίποτα να με ρίχνει. Και πολεμούσα πάντα για αυτό. Και πολεμάω ακόμη.
Δεν κουράστηκες να πολεμάς?
Ειλικρινά? Όχι. Χάνω ίσως κάποιες μάχες. Ο πόλεμος όμως θα ναι δικός μου. Και δεν θα γυρίσω πίσω. Δεν θα γίνω αυτό που φοβόμουν. Δεν θα γίνω αυτό που ήμουν. Μικρός. Πέρασαν τα χρόνια αυτά και άλλαξα. Φαινομενικά, ξαφνικά και απότομα. Κατά βάθος όμως απλά περίμενα το πλήρωμα του χρόνου.
Το καταλαβαίνεις ότι λες ασυναρτησίες έτσι??
Ίσως. Δεν με ενδιαφέρει. Στις μικρές ώρες το παραμιλητό ακούγεται λογικό και ο ψίθυρος κραυγή. Και γω θέλω τόσο να φωνάξω. Αλλά δεν ξέρω τι. Εσένα τι σε νοιάζει?? Γιατί επέστρεψες? Δεν σε έχω ανάγκη. Σε ξεπέρασα, είμαι αλλού τώρα. Είμαι άλλος τώρα.
Εγώ βάζω τις ερωτήσεις. Εσύ απλά απαντάς.
Όχι.
Τι όχι?
Όχι δεν βάζεις εσύ τις ερωτήσεις. Εσύ δεν βάζεις τίποτα πλέον. Σε σκότωσα, δεν υπάρχεις. Νόμιζα ότι μπορούσα να σε αντέξω αλλά δεν μπορώ. Οπότε φύγε δεν σε έχω ανάγκη. Είσαι τελειωμένος.
Κάνεις λάθος. Είσαι ένα τίποτα χωρίς εμένα. Χάρη σε μένα τα έβγαλες πέρα τόσα χρόνια. Χάρη σε μένα είσαι αυτός που είσαι.
Δεν σου οφείλω τίποτα αλλά και να σου οφείλω δεν θα σου το δώσω. Φύγε. Δεν σε χρειάζομαι πια. Έχω δικό μου χτύπο πλέον. Η καρδία αναβοσβήνει στο στήθος μου. Με πόνο κυριολεκτικό και αίμα την έφτιαξα και θα μείνει για πάντα. Μια σκιά είσαι μπροστά μου. Μια σκιά. Και αν δεν μπορώ να σε διώξω, γιατί όπου υπάρχει ήλιος υπάρχει και σκιά, απλά θα περπατήσω πάνω σου. Πάνω στο πτώμα σου. Innocence is gone. Τώρα μιλάω εγώ. Τώρα εγώ θα κάνω κουμάντο. Τώρα χτυπά η δική μου καρδιά.
Θέλω να βγω έξω τόσο πολύ αυτήν την στιγμή. Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν θα τρέξω μακριά σαν φοβισμένος έφηβος. Στις μικρές ώρες το παραμιλητό ακούγεται λογικό και ο ψίθυρος κραυγή. Και τώρα ψιθυρίζω εγώ. Τώρα χτυπά η δική μου καρδιά. Κι όταν η καρδιά χτυπά, ποιος ανόητος νομίζει ότι μπορεί να την σταματήσει??
And when thy heart began to beat,
What dread hand? & what dread feet?
Καλό βράδυ Τερατάκια. Θα τα ξαναπούμε σύντομα. I'm back.
Όχι δεν πρόκειται να μιλήσω απλά για την ταινία - την οποία και πρέπει να δείτε αν δεν την έχετε δει, θεά η Aguilera! Θα σας κάνω μικρή αναφορά στο τι τραβάω αυτήν την περίοδο και σε αυτό οφείλεται η απουσία μου καθώς και άλλα πολλά. Έχει λοιπόν ένα πενταήμερο που όλος ο πλανήτης γύρω μου έχει γίνει τόοοοσο αλλιώτικος!
Άλλοι θέλουν να τους πω την γνώμη μου, άλλοι θέλουν βοήθεια, άλλοι έχουν χάρες να μου ζητήσουν. Κάποιοι άλλοι απλά νιώθουν απελπισμένοι και ορισμένοι ίσως περιμένουν από μένα να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Κοινός παράγοντας? Εγώ! Αλήθεια, δεν το λέω με κακό τρόπο αλλά πως θα σας καταφέρω όλους μαζί? Αφήστε που κανέναν δεν γνωρίζει για την ύπαρξη του άλλου, οπότε εξηγήσεις δεν χωράνε.. Έφυγε και το κασέρι που πάντα είναι καλός σύμβουλος σε κάτι τέτοια γιατί πάντα κάνει την λάθος πρόταση οπότε ξέρω ότι το ακριβώς αντίθετο είναι το σωστό. Ααααααχ Τουρκιά, μας έφαγες τα καλύτερα παιδιά!!
Ταυτόχρονα τρέχω για εργασίες τις Σχολής, τρέχω με τον χορό, τρέχω γενικώς και δεν προλαβαίνω. Σε ποιον να δώσω βάση?? Ποιος χρειάζεται βοήθεια? Τι μπορώ εγώ να κάνω? Πως θα κρατήσω σωστές ισορροπίες? Τόσα ερωτήματα μέσα στο κεφάλι μου, βουίζουν και στριφογυρνούν, και το μόνο που θέλω είναι απλά να σταματήσουν.
Νιώθω ένα απίστευτο βάρος, μία πίεση πάνω μου που σιγά αλλά σταθερά νιώθω να με διαβρώνει, να με τρώει από μέσα. Έχω όμως πάψει να πιστεύω σε από μηχανής Θεούς και δαίμονες. πιστεύω μόνο σε μένα και μόνο έτσι μπορώ να χειριστώ καταστάσεις τέτοιες που με ξεπερνούν. Με το να τις ξεπεράσω εγώ.
Αλλάζοντας θέμα - γιατί όσο και να απολαμβάνω να γκρινιάζω, σιχαίνομαι την μιζέρια οπότε πρέπει να σταματώ το πρώτο για να μην καταλήγω στο δεύτερο - έχω φάει από την Τρίτη το ξύλο της ζωής μου. Όσο ξύλο δεν έφαγα στα παιδικά μου χρόνια το τρώω τώρα στον χορό. Και να σας πω και κάτι? Μια χαρά μου αρέσει. Παιχνίδι εξουσίας είναι και μου φαίνεται τόοοοσο οικείο. Το ρουφιάνικο το coup de pied θα με φάει εμένα. Πλάκα έχει.
Η εκτόνωση του χορού είναι απίστευτη. Δοκιμάστε το, αξίζει! Σήμερα λοιπόν, μια μέρα με πολύ πίεση, άγχος, εκνευρισμό και άλλα τέτοια θετικότατα συναισθήματα (:P), πήγα για jazz και μόλις άρχισε να παίζει το κομμάτι τρελάθηκα. Ναι ίσως σωστά φαντάζεστε. Είναι αυτό που πιθανώς ακούτε ακόμη αυτήν την στιγμή.
Και ξέρετε τελικά που κατέληξα?? Μερικές φορές είναι καλύτερο να αφήνουμε τα πράγματα να κυλούν από μόνα τους. Δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα. Δεν μπορούμε να είμαστε παντού. Δεν μιλάω για παραίτηση, μιλάω για ανασύνταξη των δυνάμεων. Αυτό σκεφτόμουν την ώρα που χτυπιόμασταν στην χορογραφία. Αυτό σκέφτομαι και τώρα.
Οπότε και γω αρχίζω να κοιτάω την δουλειά μου και όποιος θέλει τον αριθμό μου τον έχει, δεν μπορώ να σκάσω κιόλας. Είμαι εδώ γι'αυτούς που με χρειάζονται, από κει και πέρα τσουτσέκι δεν θα γίνω.
Οπότε εγώ συνεχίζω τον χορό ακάθεκτος.
Εσείς? Τι λέτε? Χορεύετε?
Hit it up, get it up
Won't let you rest
Hit it up, get it up
This is not a test
Hit it up, get it up
Gotta give me your best
So get your ass up
Show me how you Βurlesque
Υ.Γ. Πήρα το κασέρι τηλέφωνο και άρχισε να μου μιλάει Τούρκικα μία σαν την Μπέθυ Αργυράκη. Να το πάρω προσωπικά? xD
Ακολουθεί μίνι ποστ γκρίνιας και μιζέριας. *Διαβάζετε με δικιά σας ευθύνη*. Κοιμήθηκα χθες λοιπόν άρρωστος 5 και μισή τα χαράματα για να ξυπνήσω 11 και μισή ακόμη πιο άρρωστος σήμερα το πρωί. Και όλα αυτά για να πλύνω πιάτα, να βάλω πλυντήρια να κάνω βαλίτσα και να πάω στο σατανικό, βαρετό, μίζερο Hometown για το ηλίθιο τριήμερο. Κάνω αυτήν την ανάρτηση με καυτό καφέ μπας και μπορέσω να μιλήσω πιο μετά και μπας και καταφέρω να ξε-ζαβλακωθώ για να μπορέσω να κάνω αυτές τις δουλειές που λέω πιο πάνω.
Οι αμυγδαλές μου είναι σαν πορτοκάλια, το κεφάλι μου είναι κόκκινο από τον πονοκέφαλο και τα νεύρα μου ζαρτιέρες. Τουλάχιστον έχω την ικανοποίηση ότι ακούω δυνατά μουσική και την σπάω στους γείτονες. Κάτι είναι και αυτό. Αρκεί να μην φωνάξουν πάλι την αστυνομία βέβαια. Αλλά καλύτερα, να την φωνάξουν να με πάρουν στο αυτόφωρο για να μην χρειαστεί να ταξιδεύω. Άντε γιατί. Μετά θα επιτεθώ και σε όποιον έχει την ατυχία να κάτσει δίπλα μου στο λεωφορείο κτλ κτλ. Γιατί όταν έχω εγώ νεύρα δεν επιτρέπεται να είναι οι υπόλοιποι καλά.
Ααααααααααα τα νεύρα μου!!!!! @#$%^&*
Πάρτε έναν Αλεχάνδρο και σεις τώρα και ευχαριστώ που με αντέξατε.
Γείαααααααααα σααααααααααααααααααααααααααααααας!!
Υ.Γ. Τα χάπια μου, τα νεύρα μου κι ένα ταξί να φύγωωωωωωω!!!!
Υ.Γ. 2 Δεν έχω λεφτά για ταξί και θα πάω με λεωφορείο πάλι. @#$%^&*
Όχι που θα άντεχα να μείνω μακριά από κάτι τέτοια...
Θα με τιμούσε πολύ λοιπόν αν με ακολουθούσατε και στο twitter. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω καν πως. Απλά έγινε χωρίς να με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ποτέ το social networking και τελικά, ok το αποδέχτηκα. Σας ευχαριστώ εκ τον προτέρων και καλό σας μήνα μικρά μουουουουου!!!
Ανάβω τσιγάρο και γράφω. Κάτι τέτοιες βραδιές είναι που νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να μου τις πάρει, είναι ότι έχω και ότι με κάνει να αναπνέω. Είναι απόδειξη ότι ζω ακόμη. Είναι που πέρασα υπέροχα χθες? Είναι που χόρεψα ωραία σήμερα? Είναι που άλλη μία όμορφη μέρα ξημερώνει αύριο? Μάλλον όλα μαζί.
Άνθρωποι που με συμπαθούν όσο και να μην το παραδέχονται, άνθρωποι που με θέλουν γι'αυτό που είμαι, άνθρωποι που γουστάρουν τις μαλακίες που γουστάρω κι εγώ, άνθρωποι που για πρώτη φορά τους έχω κοντά μου. Άνθρωποι νέοι και άλλοι παλιότεροι, άνθρωποι που δεν τους χρωστάω και δεν μου χρωστάν, άνθρωποι έτοιμοι για την μούρλα μου και γω έτοιμος για την δική τους, άνθρωποι φτιαγμένοι από κάτι παραπάνω από σάρκα, οστά και δέρμα. Άνθρωποι σωστά τέρατα. Σας ευχαριστώ τέρατα μου για τις ωραίες στιγμές χθες, και σήμερα και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Ποτό, τσιγάρα, χορός, γέλιο, φίλοι και ίσως και κάτι παραπάνω και πολύ, μα πολύ γέλιο.
Ξέρετε πριν έβλεπα τηλεόραση και ο πρωταγωνιστής της ταινίας πέθαινε. Την τελευταία στιγμή που πέθαινε, το κερί μπροστά μου έσβησε και έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάζω το καπνό που διαλύεται. Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή όλοι μας θα φύγουμε και θα χαθούμε σαν καπνός. Αλλά μέχρι τότε μπορούμε να είμαστε φωτιές αναμμένες να φωτίζουμε το τίποτα και να λάμπουμε από μακριά.
Άλλωστε μην ξεχνάτε ο καπνός δεν χάθηκε. Απλά διαλύθηκε στον αέρα και έγινε αόρατος. Το ότι δεν το βλέπεις και δεν τον βλέπω δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Κάτι τέτοιες βραδιές είναι που νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να μου τις πάρει, είναι ότι έχω και ότι με κάνει να αναπνέω. Είναι απόδειξη ότι ζω ακόμη. Είναι που ξέρω ότι αυτήν την στιγμή λαμποκοπάω? Είναι που έχω ακόμα πολύ φιτίλι? Είναι που ξέρω ότι ο δικός μου καπνός θα φαίνεται για πάντα? Ίσως όλα μαζί. Ίσως και τίποτα. Τι σημασία έχει? Είμαι χαρούμενος και λάμπω. Αυτό έχει σημασία.
Να προσέχετε την φωτιά σας, τερατάκια, να προσέχετε το κερί σας. Είναι ότι είστε, ότι μοναδικό έχετε. Ότι σας χαρακτηρίζει και σας κάνει ιδιαίτερους. Εκμεταλλευτείτε το κερί σας μέχρι τελευταίο εκατοστό φιτιλιού, ρουφήξτε την ζωή και κρατήστε την μέσα σας σας φυλαχτό. Διώξτε ότι σας κρατά πίσω, ότι δεν σας αφήνει να λάμπετε. Κι όταν έρθει η ώρα που το κερί σας θα σβήσει τότε θα είστε περήφανοι γιατί θα ξέρετε ότι το κρατήσατε φωτεινό μέχρι τελευταία στιγμή.
Και ίσως η φωτιά σας να εμπνεύσει και άλλους και να μείνουν και άλλοι αναμμένοι. Και ίσως να φωτιστεί όλος ο κόσμος. Στην τελική και ουτοπικό να είναι δεν έχετε να χάσετε απολύτως τίποτα. Ζήστε την στιγμή τέρατα, ή μάλλον χορέψτε την. (Damn, σαν διαφήμιση της Vodafone ακούγομαι!!!)
Ρε γαμώτο την αγαπώ την ζωή μου.
Φιλιά πολλά, Τέρατα να έχετε ένα πανέμορφο Σαββατοκύριακο!
Απολαύστε όσο τραγούδι έμεινε κι ελπίζω να το χορέψετε γιατί αν όχι δεν ξέρετε τι χάνετε.
Σήμερα έχω όρεξη να σας μιλήσω για ένα άλλο Τερατικό Χαρακτηριστικό. Πολλοί έχουν ασχοληθεί μαζί του, κάποιοι το θεωρούν σημάδι κατωτερότητας, άλλοι πιστεύουν ότι σερβίρεται καλύτερα κρύο ενώ ορισμένοι είναι της άποψης ότι είναι εξαιρετικά ανήθικο και πρέπει να αποφεύγεται γιατί εκφράζει ξεκάθαρο μίσος. Είναι προφανές ότι μιλώ για την εκδίκηση νομίζω.
Σε όλους έχει υπάρξει κάποιος άνθρωπος στην ζωή του (οι και περισσότεροι βέβαια) τον οποίο θελήσαμε να εκδικηθούμε, σωστά? Όμως το κάναμε? Πήραμε το αίμα μας πίσω? Είναι άραγε η εκδίκηση ένας αποτελεσματικός τρόπος να ξεσπαθώσεις?
Πείτε με κατώτερο, πείτε με ανήθικο. ΝΑΙ είναι.- Μπορεί να περνάς από το στάδιο της ταπείνωσης για να πας σε αυτό της εκδίκησης αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερο να φτάσεις στην ταπείνωση μέσω της εκδίκησης παρά μέσω της κλαψουμουνίασης. Έχει μία άλλη ικανοποίηση, πως να το κάνουμε. Επομένως θα πέσεις που θα πέσεις, ας πέσεις με στυλ τουλάχιστον, (αυτό είναι Νόμος, θα σας τα πω άλλη φορά!).
Οπότε μιας και δεν μου αρέσει να κρύβομαι, εκτός αν υπάρχει κάποιος καλός λόγος, θέλω να σας ενημερώσω ότι όσο κι αν δεν μου φαίνεται είμαι εξαιρετικά εκδικητικός άνθρωπος -εμ παρδόν τέρας ήθελα να πω :P. Αν είστε και εσείς κάπως έτσι έχω να σας προτείνω κάτι: Απλά να δίνετε στους άλλους την ευκαιρία να επανορθώσουν. Οι άνθρωποι μπορούν να μας εκπλήξουν μερικές φορές - και όχι μόνο με κακό τρόπο.
Αν δεν είστε έτσι και τα δέχεστε όλα κάπως πιο παθητικά, θα σας πρότεινα να αλλάξετε. Κι αν όχι να γίνεται εκδικητικοί, γιατί όπως και να το κάνουμε αν ήμασταν όλοι εκδικητικά πλάσματα θα την είχαμε πατήσει, τουλάχιστον να μην είστε απλοί αποδέκτες κάποιου ηλίθιου περίγυρου. Γιατί να κάθεστε και να ανέχεστε τον οποιονδήποτε αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος και κανένα όφελος?
Επιπλέον είμαι της άποψης πως μία συγνώμη δεν κάνει απολύτως τίποτα απλά να δίνει το back up σε αυτόν που την λέει να έχει δικαίωμα να κατηγορήσει τον άλλο: "Εγώ σου ζήτησα συγνώμη, από κει και πέρα δικό σου το πρόβλημα" ή "Απαπαπαπαπαααα, τι ακατάδεκτος, ούτε την συγνώμη μου δεν δέχεται.". Δεν λέω να μην συγχωρείτε κάποιον απλά να το κάνετε με πολύ μεγάλη προσοχή και σύνεση. [εξομολόγηση mood on] Εγώ ας πούμε είμαι στο άλλο άκρο νομίζω, παίζει να μην έχω συγχωρήσει σχεδόν ποτέ πραγματικά. ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν αποτελώ πρότυπο μίμησης. [/εξομολόγηση mood off]. Τέλος ας μην πιάσω καλύτερα το κεφάλαιο πρώην, θα γίνω κακός.
Άλλωστε δεν φταίω εγώ, I was born this way! :awesome:
Θα ήθελα πολύ την άποψη σας για το θέμα! Το θεωρείτε ανήθικο? Σας δίνει ικανοποίηση? Έχετε εκδικηθεί κάποιον/α??
Χορέψτε βρε να μάθω τις απόψεις σας!
Καλό μεσημέρι, πάω να φάω!
