Well don't you stand there, Elliot!

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

 Ύστερα από μία ώρα ασκήσεων για ζέσταμα και άλλα 40 λεπτά χορογραφίας καμπαρέ (Cabaret, Liza Minnelli, καλά όλα τα λεφτά μιλάμε), μπορείτε να φανταστείτε ότι όπως και να το κάνουμε θα έχεις στην καλύτερη λαχανιάσει! Το τελευταίο πράγμα που θέλει οποιοσδήποτε νοήμων μετά από αυτό, είναι κήρυγμα για τα μόλις δύο μαθήματα που πέρασε στην εξεταστική. Φυσικά η πεποίθηση αυτή δεν φαίνεται να αποτελεί δισταγμό για τον δάσκαλο του χορού μου, ας τον λέμε Α, που επί δεκαπέντε λεπτά με έκραζε. Τόσο κράξιμο ούτε για χορογραφίες που δεν μπορώ να μάθω πια.

 Το παράξενο είναι ότι -άκουσον άκουσον!- δεν είπα τίποτα και έσκυψα το κεφάλι μουρμουρίζοντας κάτι σαν "έχεις δίκιο Α", κάτι που είχα να κάνω από δευτέρα δημοτικού που όταν μάθαινα την προπαίδεια. Έπειτα αφού έκανα το μπανάκι μου προσπαθούσα να εξηγήσω την αντίδρασή μου, ή μάλλον την απουσία της. Ύστερα από πολύ σκέψη το συνειδητοποίησα.

 Ήταν μια φράση του Α, που με αφόπλισε, μια φράση που χτύπησε πολύ δυνατά μέσα μου.
"..Ποτέ δεν πρέπει να σταματάς. Αν δεν σου αρέσει η Σχολή σου άλλαξε Σχολή, αλλά αφού μπήκες εκεί και το ήθελες τελείωσε την, μην σταματάς. Όταν προχωράς στην ζωή σου πρέπει να προχωράς σε όλα, σε κάθε σημείο αναφοράς. Αλλιώς δεν προχωράς πραγματικά..."!

 Και είχε δίκιο. O δάσκαλος πυγμαχίας στον Billy φώναζε όταν αυτός καθόταν και κοιτούσε τους αντιπάλους του αντί να τους επιτεθεί "Well don't you stand there Elliot!" (Για την τέρψη του αναγνώστη να σημειωθεί ότι το νέο νικ που μου έχουν κολλήσει είναι το billy. -.-). Η Liza το λέει ξεκάθαρα:


I used to have a girlfriend Known as Elsie,

With whom I shared A four sordid rooms in Chelsea
She wasn't what you'd call a blushing flower...
As a matter of fact she rented by the hour.

The day she died the neighbors came to snicker:
"Well, that's what comes from too much pills and liquor."
But when I saw her laid out like a Queen,
She was the happiest... corpse... I'd ever seen.

I think of Elsie to this very day.
I remember how she'd turn to me and say:
"What good is sitting all alone in you room?
Come hear the music play.
Life is a Cabaret, old chum,
Come to the Cabaret."

 Αυτό πρέπει να κάνω τελικά? Να προχωράω με κάθε κόστος, να φτάνω μέχρι το τέλος και όταν το τέλος έρχεται να με βρίσκει πάντα χαμογελαστό, όμορφο και φινετσάτο, χαρούμενο για τις επιλογές μου και χωρίς να μετανιώνω για τίποτε? Νομίζω πως ναι. Βασικά είμαι σίγουρος πως ναι. Πάντα το ήξερα απλά χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να το συνειδητοποιήσω, κάτι για να το θυμηθώ!

 Στην ζωή -και στον χορό- αν σταματήσεις να κινείσαι την έβαψες. Ναι σίγουρα υπάρχουν παύσεις, σημεία που κάθεσαι και ξεκουράζεσαι αλλά μόνο λίγο πριν το εντυπωσιακότερο σημείο ή μετά από μία δύσκολη κίνηση. Και αυτή είναι η χρησιμότητα των παύσεων, σε προετοιμάζουν για το ομορφότερο σημείο της χορογραφίας. Και αν μερικές φορές σκοντάφτουμε και πέφτουμε πρέπει πάντα να ξέρουμε να το σώζουμε, να το κάνουμε να δείχνει ότι έγινε επίτηδες, ότι ήταν μέρος της χορογραφίας από μία αρχή. Και το σημαντικότερο? Πρέπει πάντα να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε κανονικά με χαμόγελο στα χείλη, σαν να μην έγινε ποτέ!

 Οπότε η κίνηση αρχίζει και πάλι, ο χορός αρχίζει και πάλι. Όχι ότι σταμάτησε ποτέ, απλά μερικές φορές χρειάζεται κάτι τέτοιο για να θυμάσαι τα βήματα. Και τώρα? Αναρωτιέστε τι θα κάνω? 

And as for me, αnd as for me,

I made my mind up, back in Chelsea,
When I go, I'm going like Elsie.


Καλό σας βράδυ Τέρατα
και να θυμάστε: μια λάθος στροφή δεν είναι ανάγκη να χαλάσει όλη την χορογραφία.
Χορεύετε??



Υ.Γ. Μπορεί προπαίδεια να μην έμαθα ποτέ αλλά αυτήν την φορά το κήρυγμα θα μου βγει σε καλό!

8 χόρεψαν μαζί του:

Sinner είπε...

Χορεύουμε!!!

όοολα σωστά λαζαρούκο μου, έχεις απόλυτο δίκιοοο!

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση.. Που και που, όταν έχουμε πέσει και νιώθουμε ότι δεν έχουμε τη δύναμη να σηκωθούμε ξανά, πρέπει κάποιος να βρεθεί να στο θυμίσει.. Απλά, keep on dancing..

Kirous είπε...

Λαζαρε σ'ευχαριστω που μου θυμισες αυτο που ειχα ξεχασει τοσο καιρο, οτι οσες φορες κι αν πεσω πρεπει να σηκωθω και να τελειωσω τον χορο μου, να χαμογελασω σε ολους αυτους που κοντανασαναν την ωρα που με ειδαν να πεφτω και ετοιμαστηκαν να με αντικαταστησουν με τους εαυτους τους και να υποκλιθω στο τελος του σαν μια σωστη μπαλαρινα οτι ακομα κι αν οι προβολεις με τυφλωνουν δεν πρεπει να χασω το σημαδι μου στο πατωμα οσο κι αν πονανε τα ματια μου απο το φως! Πρεπει απλα να κλεισω τα ματια μου και να αφησω τα ποδια μου να με οδηγησουν εκει που πρεπει γατι ειναι τα μονα που μπορω να εμπιστευθω...

Αν χορευουμε? Και το ρωτας? Ειναι το μονο πραγμα που ξερω πραγματικα να κανω!

Lazarus είπε...

Αμαρτωλή μου,
χαίρομαι που συμφωνείς!

Φιλιά πολλά!

Lazarus είπε...

MoonWalker,

σωστά, απλά χρειαζόμαστε κάποιον ή κάτι να μας το θυμίζει που και που!
Καλή σου μέρα!

Lazarus είπε...

Kirous,

απλά speechless. Χαίρομαι που σε άγγιξε τόσο πολύ η ανάρτηση και σου θύμισε πράγματα που είχες ξεχάσει.

Ωραία τότε, τα ξαναλέμε σε επόμενο χορό.
Φιλιά Μαρία!

Liz είπε...

Φοβάμαι λίγο για το:
"Να προχωράω με κάθε κόστος, να φτάνω μέχρι το τέλος και όταν το τέλος έρχεται να με βρίσκει πάντα χαμογελαστό, όμορφο και φινετσάτο, χαρούμενο για τις επιλογές μου και χωρίς να μετανιώνω για τίποτε?"

Με κάθε κόστος; Λίγο επικίνδυνο δεν είναι αυτό;

Για τη Σχολή συμφωνώ με τον καθηγητή σου. Πραγματικά μου τη δίνει και αδυνατώ να καταλάβω γιατί να κάνεις τον κόπο να περάσεις σε μια σχολή που σου αρέσει και να μην την παρακολουθείς/θέτεις ως προτεραιότητα/σέβεσαι; :Ρ

Lazarus είπε...

Γιατί ανακαλύπτεις ότι τελικά είναι μούφα ίσως ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο καλή όσο περίμενες και απογοητεύεσαι? Κάτι τέτοιο υποθέτω.

Είναι επικίνδυνο να προχωράς με κάθε κόστος αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος να συνεχίζεις να προχωράς ουσιαστικά.

Δημοσίευση σχολίου