Kind of Nostalgia

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Θέλω να βγω έξω τόοοσο πολύ αυτήν την στιγμή.


Θέλω να ρουφήξω όλη την πόλη, να την δω όλη, να την δοκιμάσω όλη, να την ζήσω, να την ακούσω. Θέλω να πάρω ότι έχει να μου δώσει και περισσότερα και να τα κρατήσω μέσα μου για πάντα. Θέλω να δω τα φώτα της, να ακούσω τις κόρνες των αυτοκινήτων της, να μυρίσω τους καπνούς της, να γευτώ όλα τα πικρά και όλα τα γλυκά της φρούτα. 


Και ξέρετε κάτι??? Θα το κάνω. Το κάνω ήδη. Το κάνω εδώ και ενάμιση χρόνο. Θα μπορούσα να το κάνω για πολύ ακόμη. Δεν είναι αυτό το θέμα.


Μα ποιο είναι το θέμα?


Δεν ξέρω. Και φοβάμαι να ρωτήσω για να μάθω. Δεν θέλω να ξέρω. ΔΕΝ θέλω να ξέρω. Δεν με ενδιαφέρει. Θέλω απλά να είμαι καλά.


Μα πως θα σαι καλά άμα δεν ξέρεις τι έχεις, αν δεν το ψάξεις?


Χρόνια ολόκληρα το ψαχνα. Και δεν το βρήκα. Και μετά απλά έμαθα να το αφήνω. I learned to let it go. Έμαθα να κρατάω αποστάσεις, έμαθα να μην αφήνω τίποτα να με ρίχνει. Και πολεμούσα πάντα για αυτό. Και πολεμάω ακόμη.


Δεν κουράστηκες να πολεμάς?


Ειλικρινά? Όχι. Χάνω ίσως κάποιες μάχες. Ο πόλεμος όμως θα ναι δικός μου. Και δεν θα γυρίσω πίσω. Δεν θα γίνω αυτό που φοβόμουν. Δεν θα γίνω αυτό που ήμουν. Μικρός. Πέρασαν τα χρόνια αυτά και άλλαξα. Φαινομενικά, ξαφνικά και απότομα. Κατά βάθος όμως απλά περίμενα το πλήρωμα του χρόνου.


Το καταλαβαίνεις ότι λες ασυναρτησίες έτσι??


Ίσως. Δεν με ενδιαφέρει. Στις μικρές ώρες το παραμιλητό ακούγεται λογικό και ο ψίθυρος κραυγή.  Και γω θέλω τόσο να φωνάξω. Αλλά δεν ξέρω τι. Εσένα τι σε νοιάζει?? Γιατί επέστρεψες? Δεν σε έχω ανάγκη. Σε ξεπέρασα, είμαι αλλού τώρα. Είμαι άλλος τώρα.


Εγώ βάζω τις ερωτήσεις. Εσύ απλά απαντάς.


Όχι.


Τι όχι?


Όχι δεν βάζεις εσύ τις ερωτήσεις. Εσύ δεν βάζεις τίποτα πλέον. Σε σκότωσα, δεν υπάρχεις. Νόμιζα ότι μπορούσα να σε αντέξω αλλά δεν μπορώ. Οπότε φύγε δεν σε έχω ανάγκη. Είσαι τελειωμένος. 


Κάνεις λάθος. Είσαι ένα τίποτα χωρίς εμένα. Χάρη σε μένα τα έβγαλες πέρα τόσα χρόνια. Χάρη σε μένα είσαι αυτός που είσαι.


Δεν σου οφείλω τίποτα αλλά και να σου οφείλω δεν θα σου το δώσω. Φύγε. Δεν σε χρειάζομαι πια. Έχω δικό μου χτύπο πλέον. Η καρδία αναβοσβήνει στο στήθος μου. Με πόνο κυριολεκτικό και
 αίμα την έφτιαξα και θα μείνει για πάντα. Μια σκιά είσαι μπροστά μου. Μια σκιά. Και αν δεν μπορώ να σε διώξω, γιατί όπου υπάρχει ήλιος υπάρχει και σκιά, απλά θα περπατήσω πάνω σου. Πάνω στο πτώμα σου. Innocence is gone. Τώρα μιλάω εγώ. Τώρα εγώ θα κάνω κουμάντο. Τώρα χτυπά η δική μου καρδιά. 


Θέλω να βγω έξω τόσο πολύ αυτήν την στιγμή. Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν θα τρέξω μακριά σαν φοβισμένος έφηβος. Στις μικρές ώρες το παραμιλητό ακούγεται λογικό και ο ψίθυρος κραυγή. Και τώρα ψιθυρίζω εγώ. Τώρα χτυπά η δική μου καρδιά. Κι όταν η καρδιά χτυπά, ποιος ανόητος νομίζει ότι μπορεί να την σταματήσει??




And when thy heart began to beat,
What dread hand? & what dread feet?
Καλό βράδυ Τερατάκια. Θα τα ξαναπούμε σύντομα. I'm back.
Λοιπόν??
Χορεύετε??

2 χόρεψαν μαζί του:

Creepy Dreamer είπε...

Κοίτα... Πιστεύω πως όλοι αλλάζουμε και όλοι φοβόμαστε μερικά πράγματα. Και ξέροντάς σε έστω και αυτό το λίγο... ξέρω πως θα παλέψεις για αυτό που ποθείς. Και guess what. Ο επιμένων νικά. ;)
Είμαι στη δική σου κερκίδα και φέρνω τα λάβαρα του πολέμου οκ? :Ρ

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Θα σου έλεγα οτι έχεις δίκιο γιατί μιλάς με την ορμή της ηλικίας..πίστεψε με αυτό θα αλάξει, όλα θα βρουν το δρόμο τους και θα ηρεμήσει η δύναμη του ποταμού μέσα σου.Τι θέλεις παιδί μου να εκδικηθείς; είσαι νέος , όμορφος απο ότι βλέπω απλά..σε δικαιώνω γιατί ζεις σε δύσκολες εποχές.Όλα θα πάνε καλά νεαρέ μου, όλα θα βρουν το δρόμο τους στη ζωή σου και ..μακριά απο καταχρήσεις που διαβάζω οτι σου αρέσουν, θα έρθει η ώρα που θα τις πληρώσεις και δεν σου αξίζει γιατί έχεις μπροστά σου πολύ ζωή μικρέ μου φίλε.Συχώρεσε το τρόπο που σου μιλάω ( ίσως με βρεις βαρετή και θα έχεις δίκιο)μα σίγουρα θα μπορούσες να ήσουν γιος μου για να μη πω εγγονός μου.Σου εύχομαι μια καλή υπόλοιπη μέρα.

Δημοσίευση σχολίου