The Weight of the World

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011






Όχι δεν πρόκειται να μιλήσω απλά για την ταινία - την οποία και πρέπει να δείτε αν δεν την έχετε δει, θεά η Aguilera! Θα σας κάνω μικρή αναφορά στο τι τραβάω αυτήν την περίοδο και σε αυτό οφείλεται η απουσία μου καθώς και άλλα πολλά. Έχει λοιπόν ένα πενταήμερο που όλος ο πλανήτης γύρω μου έχει γίνει τόοοοσο αλλιώτικος! 


Άλλοι θέλουν να τους πω την γνώμη μου, άλλοι θέλουν βοήθεια, άλλοι έχουν χάρες να μου ζητήσουν. Κάποιοι άλλοι απλά νιώθουν απελπισμένοι και ορισμένοι ίσως περιμένουν από μένα να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Κοινός παράγοντας? Εγώ! Αλήθεια, δεν το λέω με κακό τρόπο αλλά πως θα σας καταφέρω όλους μαζί? Αφήστε που κανέναν δεν γνωρίζει για την ύπαρξη του άλλου, οπότε εξηγήσεις δεν χωράνε.. Έφυγε και το κασέρι που πάντα είναι καλός σύμβουλος σε κάτι τέτοια γιατί πάντα κάνει την λάθος πρόταση οπότε ξέρω ότι το ακριβώς αντίθετο είναι το σωστό. Ααααααχ Τουρκιά, μας έφαγες τα καλύτερα παιδιά!!


Ταυτόχρονα τρέχω για εργασίες τις Σχολής, τρέχω με τον χορό, τρέχω γενικώς και δεν προλαβαίνω. Σε ποιον να δώσω βάση?? Ποιος χρειάζεται βοήθεια? Τι μπορώ εγώ να κάνω? Πως θα κρατήσω σωστές ισορροπίες? Τόσα ερωτήματα μέσα στο κεφάλι μου, βουίζουν και στριφογυρνούν, και το μόνο που θέλω είναι απλά να σταματήσουν.


Νιώθω ένα απίστευτο βάρος, μία πίεση πάνω μου που σιγά αλλά σταθερά νιώθω να με διαβρώνει, να με τρώει από μέσα. Έχω όμως πάψει να πιστεύω σε από μηχανής Θεούς και δαίμονες. πιστεύω μόνο σε μένα και μόνο έτσι μπορώ να χειριστώ καταστάσεις τέτοιες που με ξεπερνούν. Με το να τις ξεπεράσω εγώ.


Αλλάζοντας θέμα - γιατί όσο και να απολαμβάνω να γκρινιάζω, σιχαίνομαι την μιζέρια οπότε πρέπει να σταματώ το πρώτο για να μην καταλήγω στο δεύτερο - έχω φάει από την Τρίτη το ξύλο της ζωής μου. Όσο ξύλο δεν έφαγα στα παιδικά μου χρόνια το τρώω τώρα στον χορό. Και να σας πω και κάτι? Μια χαρά μου αρέσει. Παιχνίδι εξουσίας είναι και μου φαίνεται τόοοοσο οικείο. Το ρουφιάνικο το coup de pied θα με φάει εμένα. Πλάκα έχει. 




Η εκτόνωση του χορού είναι απίστευτη. Δοκιμάστε το, αξίζει! Σήμερα λοιπόν, μια μέρα με πολύ πίεση, άγχος, εκνευρισμό και άλλα τέτοια θετικότατα συναισθήματα (:P), πήγα για jazz και μόλις άρχισε να παίζει το κομμάτι 
τρελάθηκα. Ναι ίσως σωστά φαντάζεστε. Είναι αυτό που πιθανώς ακούτε ακόμη αυτήν την στιγμή.


Και ξέρετε τελικά που κατέληξα?? Μερικές φορές είναι καλύτερο να αφήνουμε τα πράγματα να κυλούν από μόνα τους. Δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα. Δεν μπορούμε να είμαστε παντού. Δεν μιλάω για παραίτηση, μιλάω για ανασύνταξη των δυνάμεων. Αυτό σκεφτόμουν την ώρα που χτυπιόμασταν στην χορογραφία. Αυτό σκέφτομαι και τώρα.


Οπότε και γω αρχίζω να κοιτάω την δουλειά μου και όποιος θέλει τον αριθμό μου τον έχει, δεν μπορώ να σκάσω κιόλας. Είμαι εδώ γι'αυτούς που με χρειάζονται, από κει και πέρα τσουτσέκι δεν θα γίνω.


Οπότε εγώ συνεχίζω τον χορό ακάθεκτος.


Εσείς?
Τι λέτε? Χορεύετε? 



Hit it up, get it up 
Won't let you rest 
Hit it up, get it up 
This is not a test 
Hit it up, get it up 
Gotta give me your best 
So get your ass up 
Show me how you Βurlesque 


Υ.Γ. Πήρα το κασέρι τηλέφωνο και άρχισε να μου μιλάει Τούρκικα μία σαν την Μπέθυ Αργυράκη. Να το πάρω προσωπικά? xD

2 χόρεψαν μαζί του:

Kirous είπε...

Ναι εγω παλι θα εστιασω στο ουσιωδες θεμα του ξυλου στον χορο! Αν σου πω οτι μου εχει λειψει περισσοτερο απο οτιδηποτε αλλο θα με πιστεψεις?

Μπαα μην το παρεις!

Ανώνυμος είπε...

http://anisixos.blogspot.com/2011/03/blog-post_13.html

ΟΜΑΔΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ

Δημοσίευση σχολίου